HET VERLOREN DEBAT op het Concilie van Trente
Het was op het Concilie van Trente (1545-1563) dat de Katholieke Kerk haar permanente, fundamentele Katholieke geloofsbelijdenis formuleerde. Deze serie kerkvergaderingen werd gehouden om de vragen te bespreken, die opgekomen waren en aan Europa opgedrongen werden door de Protestantse Hervormers. De Hervormers hadden de Katholieke Kerk beschuldigd van afval van de waarheid “zoals neergelegd in het geschreven woord van de Schrift.”
Het wachtwoord van de Reformatie en van het Protestantisme luidde daarom: Het Geschreven Woord en “de Bijbel en de Bijbel alleen” …. … maar de Katholieken hielden zich aan “de Schrift en Traditie,”de Bijbel zoals die geïnterpreteerd wordt door de kerk en het gedachtegoed van de “heilige vaders,” de Paus en bisschoppen, etc. .. van vroegere generaties …
Het geval wil dat deze bijeenkomsten gedurende 27 jaren gehouden werden. De reden van de eerste opschorting van de gesprekken was het gevolg van de pest in Trente. Daarna werden de vergaderingen veelvuldig verdaagd, omdat men geen unanieme overeenstemming kon bereiken.
Er was een sterke partij, zelfs binnen de groep van de Katholieken, die de voorkeur had voor het verlaten van het standpunt “traditie”en die pleitte voor het aannemen “de Schrift alleen” als de standaard van geloofsautoriteit. Dit gezichtspunt werd op zulk een besliste wijze in de debatten naar voren gebracht dat de afgevaardigden van de Paus hem schreven dat er “een sterke neiging was om traditie helemaal overboord te gooien en de Schrift te maken tot de enige standaard van beroep.” Maar als dit gedaan zou worden, zou dat een grote stap zijn in het rechtvaardigen van de aanspraken van de Protestanten …
In deze crisis werd een ultrakatholieke groep van afgevaardigden van het Concilie gevormd, die de taak kreeg om de anderen ervan te overtuigen dat “Schrift en Traditie” de enige zekere grond was waarop de kerk kon staan. Als men dat voor elkaar zou kunnen krijgen, dan zou het Concilie erin slagen om een decreet uit te vaardigen waarin zij de Reformatie kon veroordelen, anders niet …
Het vraagstuk werd dag aan dag aan de orde gesteld, totdat de vergadering in een impasse terecht kwam. Uiteindelijk, na een lang en intensief debat, introduceerde de Aartsbisschop van Reggio op meesterlijke wijze het volgde argument:
“De Protestanten maken aanspraak op “het geschreven woord alleen” – en doen het voorkomen dat zij zich alleen houden aan de Schrift als de standaard voor het geloof. Zij rechtvaardigen hun opstand door het argument dat de Kerk is afgedwaald van het woord en de Traditie volgt.
Wel nu, de aanspraak van de Protestanten, dat zij staan op het geschreven woord alleen, is niet waar. Hun uitspraak dat zij zich houden aan “de Schrift alleen als de standaard van het geloof” is vals!
Het bewijs: Het geschreven woord gebiedt de heiliging van de zevende dag als de sabbat. Zij houden zich niet aan de zevende dag, maar verwerpen het! Als zij zich waarlijk aan de Schrift alleen als standaard zouden houden, dan zouden zij de zevende dag, zoals dat in de hele Schrift tot uiting komt, moeten heiligen! Maar nee, zij verwerpen niet alleen de heiliging van de sabbat zoals de Schrift voorschrijft, maar hebben ook nog de heiliging van de zondag geadopteerd, waarvoor zij slechts het argument van Traditie van de Kerk hebben …
Bijgevolg faalt de aanspraak van “de Schrift alleen als standaard” en is de noodzakelijkheid van de kerkleer van “Schrift en Traditie” volledig bevestigd. De Protestanten zelf treden hierin op als rechters!”
De observatie van de aartsbisschop was steekhoudend, omdat de Protestanten zelf in hun geloofsbelijdenis (de Augsburgse belijdenis van 1530)1 hadden toegegeven dat de “eerbiediging van de dag des Heren” slechts door de Kerk was ingesteld.
Het argument werd onder groot applaus in de vergadering als heilige inspiratie ontvangen – de groep voor de “Schrift alleen” gaf zich gewonnen … en de kerkvergadering veroordeelde meteen unaniem het Protestantisme en verklaarde de hele Hervorming een ongegronde opstand tegen de eenheid en de autoriteit van de Katholieke Kerk…
Aldus gaf de inconsequentie van de Protestantse praktijk ten aanzien van de “Protestantse belijdenis” de Katholieke Kerk het lang gezochte argument in handen om het Protestantisme en de hele Hervorming af te wijzen … Dat alleen omdat de Protestanten de Bijbelse heiligheid van de zevende-dags sabbat hadden verworpen.
Op deze manier hebben de Katholieken het debat gewonnen en de Protestanten zijn er niet in geslaagd een belangrijke overwinning voor de Heer te behalen. En de “Traditie” duurt voort.
Opmerkelijk:
Heden zien wij dat de Hervorming al vrijwel geheel is teruggedraaid en er klinken steeds meer stemmen over teruggaan naar de moederkerk. Rome heeft zich nooit van het standpunt afgekeerd dat er maar één echte, algemene en apostolische Kerk is en dat alle protestantse afsplitsingen geen kerken maar dochters zijn, die in rebellie zijn tegen het enige, wettige kerkelijke gezag: de autoriteit van Rome.
De weg terug naar de moederkerk loopt via de door Rome op het Tweede Vaticaanse Concilie (1962-1965) geïnstigeerde Oecumenische Beweging - de omgekeerde Reformatie.
Lutheranen en Anglicanen worden weer Katholieken en stukje bij beetje wordt de Reformatie van de 16e eeuw nutteloos gemaakt. Als de oecumene van de kerken een feit is geworden, wat zegt dat dan over de ongeveer twee honderd miljoen martelaren, die niet wensten te buigen voor de dwingelandij van de Kerk, maar voor zichzelf wilden bepalen wat waarheid is (dit is de enige juiste definitie van het woord (h)aireseis in 1 Korintiërs 11:19; Galaten 5:20; 2 Petrus 2:1, dus: “eigen gedachtevorming”)?
_______________
1.De Augsburgse Belijdenis (25 juni 1530) is de belangrijkste geloofsbelijdenis van de Lutherse Kerk en een van de meest belangrijke documenten van de Luterse Reformatie. Het is opgesteld door Melanchton, met goedkeuring van Maarten Luther. In artikel VII – Over Kerkelijke Macht staat: “Zij [de bischoppen] beweren dat een verandering heeft plaatsgevonden van de sabbat in de Dag des Heren, tegengesteld, zoals het ernaar uitziet, aan de Decaloog; en zij kunnen geen ander voorbeeld aanvoeren dan de verandering van de sabbat. Zij hebben inderdaad de macht van de Kerk nodig om zo geweldig groot te zijn, want die [Kerk] heeft een van de voorschriften van de Decaloog afgeschaft.” See: http://www.ccel.org/ccel/schaff/creeds3.iii.ii.html
Uit: Een sabbatsreis van Genesis naar Openbaring, door Ingrid A. Wijngaarde. E-boek editie, HIER gratis te downloaden van. Papieren editie is momenteel in revisie en komt later dit jaar in een nieuwe druk uit. Te bestellen in de webshop van www.promiseministry.nl