Kwartaal gedichten

Mijn God, het is geen vreesachtigheid,
dat mij doet uitroepen “Hoe lang nog?”

Het is geen zwaarmoedigheid,
dat mijn lied in de keel doet verstommen.
Het is niet de wanhoop over waarheid en recht,
noch de laffe angst van een zondig mens.

Maar hoe kan ik, met zulk een hoop
van heerlijkheid en Thuis;
Met zulk een vreugde vóór mij,
niet wensen dat de tijd reeds gekomen was:
Van jubeljaren en jubeldagen,
van sabbat en de slotsom van alles?

Deze jaren, ze lijken wel eeuwen!
Dit leven, hoe langzaam sleept het zich voort!
En hoe kan ik in kwade dagen,
te midden van onbekende heuvels en wilde rivieren,
niet dromen over mijn Thuis
en het bezoeken in mijn dromen?

Wees stil, mijn hart, en spreek niet meer.
Wees rustig in mijn onrustige lijf.
Elk rusteloos uur gaat snel voorbij naar
de eeuwigdurende rust:
U weet dat de tijd die de Heer
voor u bepaalt de beste is.

Laat geloof, noch angst, noch vreesachtigheid
in u de roep: “Hoe lang nog?” doen ontstaan.
Laat een zwak gevoel van teerhartigheid
het lied in u niet verstommen:
Het Recht komt, de Waarheid komt op,
en de nacht neemt afscheid van al wat kwaad en verkeerd was.