Bijbelstudie

Purper en scharlaken

Gepost 18-09-2016

Waarom maakt de Bijbel in Openbaring 17:4 zo expliciet melding van de kleuren paars (purper) en scharlaken (rood) om de statiekleuren van de "vrouw" aan te duiden? De vrouw waarmee de machthebbers der aarde hoereren, m.a.w. hun trouw aan God opzeggen, en in wier hand een beker vol valse leer is waaruit al de volkeren gretig drinken.
De vrouw, die hier uitgebeeld wordt, is de antikerk, die zich als bruid van God presenteert, maar het absoluut niet is.
Maar ze zit op een schrlakenrode draak. Dat beeld is onmiskenbaar: de slang, de duivel en satan (Openbaring 12:3,9), van wie ze haar macht over de wereld ontvangt (Openbaring 13:2). Ze verkondigt daarbij een "tegenboodschap" die net als het eeuwig evangelie uit Openbaring 14:6 zich aan alle volk en stam en taal en natie opdringt (Openbaring 13:7).

Er was in het Romeinse rijk één kleur die zo uniek en duur was dat alleen de keizer hem mocht dragen: paars.
De kleurstof voor paarse kleding werd namelijk gemaakt van een gele kleurstof die men verkreeg door bepaalde kieuwslakken die alleen in de zee leven (purperslak, Nucella lapillus lapillus) te pletten.
De schaarsheid ervan bepaalde de prijs, die alleen steenrijken konden betalen. De Romeinse keizers hebben deze kleur tot hún kleur gemaakt.
Een nare bijkomstigheid was echter dat een in deftig purper gehuld personage een uiterst onaangename vislucht verspreidde ...


De scharlakenrode kleur (karmozijn) was ook een peperdure kleur. Het werd gewonnen een vleugelloze, vrouwelijke bladluis (coccus Illicus). Die werden net als de purperslak gedood (geplet) om de felrode kleurstof op te leveren.

De symboliek van dit alles is treffend!
Als over Jezus in Psalm 27:7 wordt geprofeteerd -- "Maar ik ben een worm en geen man, een smaad voor de mensen en veracht door het volk" wordt direct verwezen naar zijn offer. Hij is geplet voor ons.

De coccus ilicis ‘worm’ gedraagt zich heel bijzonder.

• Als de tijd voor de vrouwelijke coccus ilicis gekomen is om eitjes te leggen, hecht ze zich stevig vast aan een boom of tak. Als je niet goed kijkt, zou je zeggen dat het rode besjes waren aan de tak.
• Daarna maak zij een hard schild om de eitjes, die ze onder zich legt, te beschermen.
• Als de larven uitkomen, leven ze beschermd onder haar lichaam en voeden zich met hun levende moeder.
• Na enkele dagen kunnen de jonge larven voor zichzelf zorgen en sterft de moeder.
• Er lekt dan een rode vloeistof uit haar gebroken lichaam, niet alleen op het hout waar ze aan bevestigd is, maar ook de jonge larven. Het "kleurt" hen voor de rest van hun leven.
• Drie dagen na het sterven van de moeder verliest haar lichaam de scharlaken rode kleur en verandert het in een soort witte was, die als sneeuw op de grond valt.

We vinden deze twee koningskleuren terug in de dekkleden van het heiligdom in Israel, waar ze ook een offersymboliek hebben (Exodus 25:4; 26:14 - alles in het heiligdom ademde het offer en dienstwerk van Christus uit).

De opvolgers van de keizers van Rome - de pausen - hebben deze kleuren als teken van hun koningschap (het vaticaan is oficieel een koninkrijk) en rijkdom overgenomen - en inderdaad, ze konden het betalen. Binnen de kerk mogen alleen kardinalen en bisschoppen deze kleuren dragen.

Zo zie je maar weer, hoe de RKK zich al de onderscheidingstekens van Christus heeft toegeëigend in het bijeenmengen van een Babylonische godsdienst die niet is wat het beweert te zijn. Daarom dat Openb 17:4 haar uitbeeldt als een overspelige vrouw, die zich als een steenrijke koningin presenteert, maar die door God ontegenzeggelijk afgewezen wordt, precies zoals Hij in de oudheid de hoererij-afgoderij van Israel niet kon verdragen (Ezechiël 23:29-32).