Promise Ministry
16 juni: Elia en David
Een keer falen in het geloof
Door één keer te falen in zijn geloof verkortte Elia zijn levenstaak. Zwaar was de last die hij getorst had ten bate van Israël, trouw had hij zijn waarschuwingen gericht tegen de nationale afgodendienst en groot was zijn bekommernis toen hij in die drie en een half jaar van hongersnood wakende wachtte op een teken van berouw. Op de berg Karmel stond hij alleen voor God. Door de kracht van het geloof had de afgodendienst de nederlaag geleden en de gezegende regen getuigde van de stromen van zegen, wachtende om over Israël te worden uitgestort. Dan, in zijn vermoeidheid en zwakheid, vluchtte hij voor de bedreigingen van Izebel en eenzaam in de woestijn bad hij om te sterven.
Verlies voor Elia
Zijn geloof had schipbreuk geleden. Het werk, door hem begonnen, zou hij niet afmaken. God gebood hem een ander als profeet in zijn plaats te zalven. Maar God had de trouwe dienst van Zijn knecht gadegeslagen. Elia zou niet omkomen in ontmoediging en in de eenzaamheid der woestijn. Hij zou niet in het graf neerdalen, maar met Gods engelen ten hemel varen naar Zijn heerlijkheid. Deze levensverhalen zeggen wat elk menselijk wezen op een dag zal verstaan - dat de zonde enkel schaamte en verlies brengt; dat ongeloof gelijk staat met nederlaag; maar dat Gods genade reikt tot de diepste diepten; dat het geloof de berouwvolle ziel opricht om te verkeren onder hen die als kinderen Gods zijn aangenomen.
Tucht
Allen die in deze wereld God of de mens trouw dienen, ontvangen een voorbereidende opleiding in de school van het lijden. Hoe zwaarder de opdracht en hoe verhevener de dienst, des te ernstiger is de beproeving en des te strenger de tucht. Bestudeer maar eens de ervaringen van Jozef en van Mozes, van Daniël en David. Vergelijk de vroegste geschiedenis van David met de geschiedenis van Salomo en ga dan de resultaten na.
David
David was in zijn jeugd nauw verbonden met Saul en zijn verblijf aan het hof en zijn aanwezigheid te midden van ‘s konings hofhouding gaven hem een inzicht in de zorgen, smarten en verwikkelingen, verborgen onder de schittering en de praal van het koningschap. Hij zag van hoe weinig waarde menselijke heerlijkheid is om vrede aan de ziel te brengen. En opgelucht en blij keerde hij van het hof van de koning terug naar de schaapskooien en de kudden. Toen David door de jaloersheid van Saul moest vluchten in de woestijn, moest hij, geheel afgesneden van menselijke hulp, meer op God vertrouwen. De onzekerheid en de onrust van het woestijnleven, het aanhoudende gevaar, de noodzaak om steeds te moeten vluchten, het karakter der mannen die zich bij hem voegden - “ieder die in moeilijkheden verkeerde, ieder die een schuldeiser had, ieder die verbitterd was” (1 Sam. 22:2) - dat alles maakte een harde zelftucht noodzakelijk. -- KV, hfdst 16
We lezen samen uit Karaktervorming van EGW, om inzicht te krijgen in ons eigen karakter, zoals God dat ziet. We lezen elk hoofdstuk in 2 tot 4 dagen.
Reacties
Wij kunnen leren van de geloofshelden als Elia en David. Moedig en trouw tot in de dood, maar met tekortkomingen.
Iedereen kan wel moedig zijn, maar waar God het meeste belang in hecht is trouw.
Als iemand, die een leider wil zijn in het werk van God, niet trouw kan zijn, aan de vrijwillig gemaakte beloften, aan het geloof van de Bijbel, aan de structuren van de kerk van Jezus, dan betekent moed niets. Dan betekent aanzien bij mensen, niets. Een stofje op de weegschaal.
Ons geloof kan net als dat van Elia falen te midden van verdrukkingen. De vraag die ook aan ons gesteld wordt, is: zijn we bereid 40 dagen met God door de woestijn te gaan?
Elia was niet bang voor Izebel, Elia was moe van de strijd, die schijnbaar niets opleverde. De ene leugen werd gewoon vervangen door een andere en zelfs vuur uit de hemel had geen inkeer gebracht in het verharde harten van de leiders van het volk. Elia was het zat. "Heer, zoek iemand anders."
God stelde Eliza aan, maar had via Eliza geen boodschap meer voor het onbekeerlijk leiderschap van Achab en Izebel en hun team van valse profeten.
Eliza ging zich concentreren op degenen die hun knieën niet voor Baal gebogen hadden.
David moest vluchten, steeds verder, steeds over zijn schouders kijken welke vallen valse bondgenoten voor hem hadden uitgezet, de leugens die er over hem werden verteld.
Maar hij bleef zijn contact met God behouden. Hij wist zijn plek in Gods gemeente, dat ook hij iemand boven zich had, die hij diende te respecteren. Hij wist dat God voor hem aan het strijden was; daarom hoefde hij zijn hand niet op te heffen tegen zijn meerdere.
Ja, hij heeft vreselijke dingen gedaan, maar je kon met hem praten en hij kon luisteren en een fout erkennen en zich bekeren (2 Kronieken 7:14)
Meer vraagt God niet van de feilbare mens, wie hij/ zij ook is.
De les voor ieder van ons: Kan ik een fout erkennen en kan ik tot inkeer komen? Kan ik een fout die publiekelijk gemaakt is, net zo publiekelijk toegeven en ophouden anderen te misleiden om mijn tekortkomingen te verdoezelen? Voor God hoef ik ze niet te bedekken: Hij ziet ze en dat is alles wat telt in het licht van de eeuwigheid. Liever eer en roem bij mensen verliezen dan dat God zich van mij afkeert.
Iemand die niet in staat is, fouten te erkennen, leidt slechts zichzelf op een zelfverzonnen weg, naar een zelfverzonnen eeuwigheid.